Podobno każdy strudzony i wymęczony rodzic ma w swoim życiu taką chwilę, kiedy wyobraża sobie rychły koniec wychowawczej udręki. W swych marzeniach widzi najczęściej taką scenę: mama lub tata (względnie oboje) siedzi przy kawie, czyta gazety, książki, słucha muzyki i odpoczywa, a grzeczne i miłe maluchy nie dość, że same się sobą zajmują to jeszcze czasem pozmywają, wyniosą śmieci, nakarmią kota. Chwila jest jednak dosłownie tylko chwilką. Do świata realnego rodzice wracają w tempie ekspresowym – zwłaszcza kiedy dziecko postanawia na jasnej kanapie skonsumować zupę pomidorową, nożyczkami rozpiąć sweterek wkładany przez głowę lub w ramach samodzielnego majsterkowania wbić rodzeństwu gwóźdź w głowę.
Ostatnio prawie uwierzyłam, że moje marzenie się ziściło. Majka oznajmiła, że od teraz ona będzie karmić kota. Opracowała nawet własną procedurę. Najpierw nakłada kotu jedzenie z puszki i zaprasza do jedzenia. Potem siada obok i zaczyna opowiadać kotu bajki. – Był czerwony kapturek. I babcia. I wilk zjadł babcię. A potem przyszedł miś. I wilk się przestraszył i uciekł. – Autorskie wersje, jak widać. Niedoinformowany tata próbował wejść jej w kompetencje, kiedy wrócił z pracy do domu, ale zostało to bardzo źle przyjęte. Obiecał więcej tego nie robić.
Muszę się przyznać, że niezdrowo się podnieciłam na myśl o tym, ile jeszcze obowiązków domowych mogę Majce przekazać. Niestety mąż przywołał mnie do porządku i kazał obiecać, że zrobię to dopiero, kiedy Majka skończy trzy latka. Konserwa z niego.
Ratunku, mam dziecko! 