Coś mi się wydaje, że czas zacząć poważnie wdrażać się do nowej sytuacji życiowej. Jak dotychczas, na drugie dziecko w rodzinie przygotowała się tylko Majka. Ja ciągle uważam, że mam na to czas (poza tym, już to przerabiałam, więc wszystko wiem, prawda?). Mąż wykazuje objawy lekkiej paniki niewerbalnej (wytrzeszcz oczu, rozszerzenie źrenic, tiki nerwowe), silnie skorelowanej ze wspomnieniami o braku snu i ogólnie braku życia.
Za to Maja głaszcze brzuszek, całuje, gada do niego i nie może się doczekać, kiedy już będzie starszą siostrą. Ostatnio wymyśliła nawet dość sprytny sposób ‚ogarnięcia’ sytuacji (przecież rodzice jej nie tłumaczą, więc musi sobie radzić). Zastukała w mój brzuch rączką ‚puk, puk’ a potem dodała: – Ślimak, ślimak, pokaż rogi dam ci sera na pierogi :)
Sama bym tego lepiej nie wymyśliła.
ps. A jakie są wasze sposoby na wdrożenie rodzeństwa do nowej roli?
(o mężach też możecie wspomnieć, czuję, że się przydadzą).
Ratunku, mam dziecko! 